The Walkabouts - Life full of holes

Η ‘αναγνώριση’ γίνεται με ένα βλέμμα. Τυχαίο συνήθως. Πρώτα κοίταγμα στα μάτια, μετά στις ρυτίδες, στα μαλλιά. Γρήγορες, κοφτές ματιές με τη σιωπηλή συνενοχή ‘ξέρω’. Στις λεπτές γραμμές βλέπουμε την ηλικία μας, στο σώμα ίσως, στις πτυχές του λαιμού. Εκεί που επαληθεύεται η ‘επιλογή’ είναι στις βαθιές ρυτίδες. Εκεί που έχουν καταγραφεί όλα. Και στο στόμα. Στο σφιγμένο, στενό στόμα που έχει μια ανεπαίσθητη ροπή προς τα κάτω. Όλα είναι παρόντα. Η θλίψη, η απώλεια, το κλάμα, η έλλειψη, η απελπισία. Κυρίως αυτή. Στο στόμα.

Ένα τελευταίο κοίταγμα στα μάτια. Βαθειά στα μάτια. Ένα ‘ναι’ ή ένα ‘ξέρω’. Και συνεχίζουμε. ‘Προχωράμε’. Κατεβαίνουμε στη στάση, πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση με βιαστικά βήματα, γυρίζουμε το βλέμμα αλλού.

Σήμερα το πρωί συνάντησα πάλι μια γυναίκα που μου μοιάζει. Την αναγνώρισα αμέσως. Κι εκείνη εμένα.