Όταν μαγειρεύω σιωπηλά χάνομαι μέσα στα μυρωδικά πέπλα, υγρά και καυτά. Τυλίγομαι σε μια κρέπα για να κοιμηθώ. Πηδάω πάνω στο μανιτάρι και γλείφω ένα κομμάτι σκόρδο. Το δαγκώνω ηδονικά. Λίγο ακόμα μπαχάρι αλλά όχι υπερβολές. Θα πικρίσει το κρέας. Και ποτέ μα ποτέ λεμόνι κατευθείαν πάνω από τις πατάτες φούρνου. Σκληραίνουν. Πολύ. Δεν θα γίνουν ποτέ αφράτες. Ψήνομαι όταν μαγειρεύω – καίγομαι ολόκληρη – σαν από έρωτα μεγάλο. Και γλυκαίνω με την κρέμα γάλακτος που χύνεται πάνω στο μπέικον. Ξεραμένο και πικάντικο στις γωνίες του, γλυκό και τρυφερό στο κέντρο. Όσο πιο μόνη νιώθω, τόσα πιο πολλά. Η μία κουτάλα στο χοιρινό και με το πιρούνι τρυπάω την πίτα να ψηθεί. Λίγο κρασί στις μπριζόλες και άνηθος στον αρακά. Τρίβω πιπέρι και αλάτι και το ρίχνω στη μουστάρδα. Τρίβω το κοτόπουλο να πάει παντού. Βουρκώνω. Κόβομαι άγαρμπα με το μαχαίρι και τρέχει κόκκινη πηχτή σάλτσα κοκκινιστού από το δάχτυλό μου. Το γλείφω και πίνω μια γουλιά κρασί. Απ’ αυτό που βάζω στο φαγητό…