Ειναι και που παντα επρεπε να ανεβαινω. Να σηκωνομαι καθε φορα που επεφτα και - ναι - αν ηταν δυνατον να ανεβαινω και πιο πανω για να αντεχω την επομενη καταιγιδα. Και λοιπον τελικα τι καταφερα; Να φαινομαι δυνατη και να τρεμω κρυφα απο ολους. Οι αδυναμοι με πιστευουν - πως μπορω να τους απογοητευσω - και οι δυνατοι με τσακιζουν. Ουτε καν σηκωνω το χερι να αποφυγω τα χτυπηματα. Κοιμαμαι και ξυπναω με διαφορετικο προσωπο καθε μερα. Αγγιζω το πρωι στον καθρεφτη τα σημαδια σαν να ειμαι μια αλλη. Δεν ζηταω. Και δεν παιρνω. Δινω. Και αδειαζω. Σιγα-σιγα με χανω. Σε λιγο καιρο δεν θα ειμαι πια εγω. Δεν ξερω ποια θα ειμαι.