Ασύστολα...

Με την αντιβίωση κρασί και ποτό και πάλι κρασί, και βήχω και κάνω εισπνοές, και πάλι ανάβω τσιγάρο και σκέφτομαι την Ελένη που μου είπε 'suicidal είσαι;' Και ναι, μπορεί και να είμαι. Κι εκεί που λέω έχω μια δεύτερη ευκαιρία... μια Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Η ευκαιρία δεν ξέρω ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ....  Τι την κάνει κανείς τη 'παράταση' που παίρνει;  Ε;

"Go, Ray, go!"

Τέτοια ημέρα πέρισυ σκεφτόμουν τη πρώτη χημειοθεραπεία που 'ερχόταν' και δεν ήξερα τι θα είναι.

Κοιμήσου ήσυχα Ray. Ξεκουράσου. Κι εμείς που 'επιζούμε' για λίγο, να κοιμηθούμε θέλουμε. Να κοιμηθούμε...

Πρωτομαγιά σήμερα - Πρωτομαγιά και τότε

Ένας χρόνος μετά....

Γλέντι, χορός, τσίπουρα, λουλούδια, ήλιος και μετά ο κεραυνός!

Δεν ξέρω πού να στρέψω το κεφάλι μου, πού να ρίξω τη ματιά μου για να πω το 'ευχαριστώ'. Που με έσπρωξες και έπεσα. Που  με πόνεσες και με έστειλες στο νοσοκομείο που πάντα σιχαινόμουν... Που μου έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία.

Δεν ξέρω αν κάνω 'καλή χρήση' του second chance. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ξέρω όμως ότι πια κοιτάζω και βλέπω. Νιώθω χωρίς ενοχές. Χαμογελάω περισσότερο και γελάω ακόμα πιο δυνατά!

Σ' ευχαριστώ! Πολύ...!

"Fasten your seatbelts, it's going to be a bumpy night!"

Ruth Elizabeth "Bette" Davis (5/4/1908 – 6/10/1989)

All about Eve (1950)

The Walkabouts - Life full of holes

Η ‘αναγνώριση’ γίνεται με ένα βλέμμα. Τυχαίο συνήθως. Πρώτα κοίταγμα στα μάτια, μετά στις ρυτίδες, στα μαλλιά. Γρήγορες, κοφτές ματιές με τη σιωπηλή συνενοχή ‘ξέρω’. Στις λεπτές γραμμές βλέπουμε την ηλικία μας, στο σώμα ίσως, στις πτυχές του λαιμού. Εκεί που επαληθεύεται η ‘επιλογή’ είναι στις βαθιές ρυτίδες. Εκεί που έχουν καταγραφεί όλα. Και στο στόμα. Στο σφιγμένο, στενό στόμα που έχει μια ανεπαίσθητη ροπή προς τα κάτω. Όλα είναι παρόντα. Η θλίψη, η απώλεια, το κλάμα, η έλλειψη, η απελπισία. Κυρίως αυτή. Στο στόμα.

Ένα τελευταίο κοίταγμα στα μάτια. Βαθειά στα μάτια. Ένα ‘ναι’ ή ένα ‘ξέρω’. Και συνεχίζουμε. ‘Προχωράμε’. Κατεβαίνουμε στη στάση, πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση με βιαστικά βήματα, γυρίζουμε το βλέμμα αλλού.

Σήμερα το πρωί συνάντησα πάλι μια γυναίκα που μου μοιάζει. Την αναγνώρισα αμέσως. Κι εκείνη εμένα.

Alfred Stieglitz - Equivalent Series

"...What is of greatest importance is to hold a moment. To record something so completely, that those who see it will relive an equivalent of what has been expressed."

more...