Poètes maudits

Οι ποιητές που ζουν έξω από τα σύνορα (η και ενάντια στα συστήματα) της κοινωνίας. Η ζωή τους - γεμάτη αλκοόλ, ναρκωτικά, βία, ‘ανάρμοστες’ συμπεριφορές, ψυχικές διαταραχές – έχει μικρή διάρκεια. Σχεδόν όλοι τους ‘φεύγουν’ νωρίς…

Πρώτος poète maudit θεωρείται ο François Villon αλλά ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Alfred de Vigny ο οποίος στο δράμα του Stello (1832) αποκαλεί τους ποιητές “la race toujours maudite par les puissants de la terre.”

Άλλοι ‘καταραμένοι ποιητές’ θεωρούνται οι Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud και Lautréamont.

Ο Paul Verlaine εκδίδει το έργο ‘Les poètes maudits’ το 1884, προς τιμήν των: Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé , Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l’Isle-Adam και Pauvre Lelian (Paul Verlain).

Κατά τον Verlaine, Poètes maudits είναι οι ποιητές που αδικήθηκαν από τη μοίρα τους και η προσφορά τους δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή τους. ‘Καταραμένοι’ όμως είναι και γιατί αρνήθηκαν να ενταχθούν στη σύμβαση και επέλεξαν να ζουν στο περιθώριο. Η αντισυμβατική ζωή που ακολούθησαν (ακoλουθούν) τους έφερε πιο κοντά στο θάνατο.

Jugez-en...