God, but life is loneliness, despite all the opiates, despite the shrill tinsel gaiety of "parties" with no purpose, despite the false grinning faces we all wear. And when at last you find someone to whom you feel you can pour out your soul, you stop in shock at the words you utter - they are so rusty, so ugly, so meaningless and feeble from being kept in the small cramped dark inside you so long. Yes, there is joy, fulfillment and companionship - but the loneliness of the soul in its appalling self-consciousness is horrible and overpowering.” 

Sylvia Plath

Η ασύδοτη τρυφερότητα

("I remember" by Lawrence Ferlinghetti)

Αυτές οι μέρες

Της ασύδοτης τρυφερότητας

Θα ακινητοποιήσουν

Τη ζωή σου∙

Θα σταματήσεις για πολύ

Καιρό να βλέπεις

Τα σύννεφα και τους τυφλούς

Που τραγουδάνε στο δρόμο∙

Μετά

Θα ξαναφύγεις

Για τα χιόνια

Αλέξανδρος Ίσαρης - Οι Τριστάνοι

persone separate

photo: Cafe, Aix-En-Provence - Alan Blaustein

Αν θέλεις να σωθούμε

-ούτε νηστεία ούτε προσευχή-

η εκδοχή του έρωτά μας

αν θες να υπαγορεύσει τον κανόνα

δυσνόητες προτάσεις μη μου πεις

και μην ακούσεις τους απλοϊκούς ισχυρισμούς μου

Βοήθησε να βρεθεί ο κομιστής προς τη σελήνη

Σοφή μας παρακολουθεί

Στη μια άκρια της γης, εσύ

Eγώ, στην άλλη

μέσα από μάτια σφαλιστά

του φεγγαριού κοιτάμε την υπεροψία

Ας συνοδεύσουμε λοιπόν το ξόδι

όπως παρατηρεί την παλίρροια των νερών

ο ενδότερός μας ποιητής

ωτακουστής όσων δεν θα ομολογήσουμε ποτέ

όσων μπορεί να πράξουμε μελλοντικά

-και πάντα κατ’ ευφημισμόν-

μη χαλαστούμε

Persone separate per lo sguardo d’un altro

Βραδιάζει

Την ώρα πάλι θα σου πω μηχανικά

Όλα από μνήμης είμαι εγώ, όλα από μηχανής

Μοχλοί, σχοινιά, πίσω από τα χαρτόνια

Όλα από στήθους

Ηθοποιός που υποδύεται την πλάνη

Persone separate - Γιώργος Βέλτσος

Απολογισμός της μοναξιάς

photo: Brenda Duff Frazier by Diane Arbus

Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης,

ρήμαγμα μέσα σε ξένες αγκαλιές,

απελπισμένο κρέμασμα από λαγόνια ξένα.

Πέσιμο εκεί που μοναχά η μοναξιά οδηγεί.

να υποτάξω ακόμη και το πνεύμα μου,

να το προσφέρω σαν την έσχατη υποταγή.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Απολογισμός της μοναξιάς (1953)

Armando's domestic quantum mechanics

Το βράδυ που χαθήκαμε δεν έκανε καν κρύο,

τα λόγια π' ανταλλάξαμε μια πρόφαση δειλή

αργά σιγά εστήθηκαν εμπόδια και παγίδες

νέοι τόποι εγεννήθηκαν

νέες πολέμων ιαχές πάνω σε παλιούς ρυθμούς.

Το βράδυ που χαθήκαμε δεν είχε καν φουρτούνα,

αραξοβόλια γκρεμιστήκανε ανάξια στημέν

αγνωστά προσωπεία ξεχαστήκανε

γνωστές οσμές και γνώριμες θυσίες

δε θ'απαντιούνται στα βλέμματα ποτές.

Το βράδυ που χαθήκαμε δεν είχε καν ομίχλη,

αδιαφορίες πλημμυρίσανε τα βάθη της ματιάς

χαμένοι ήλιοι δύσανε

πλανήτες του μίσους παράδοξ'ανατείλαν

στραγγίζοντας τα όνειρα στις κούφιες τις ψυχές.

Το βράδυ που χαθήκαμε δεν ήταν καν γραμμένο,

εγλίστρησε αθόρυβα μεσ' τη στυγνή σιωπή

κι εμείναμε σαν άθλιοι Εφιάλτες (δυο πλάτες μόνο)

σκιές αιώνιες και σύμβολα κατεστραμμένα

μυρίων σφαλμάτων τέκνα και γονείς.

Crazlos Gapman

Όπως σε μιαν επίσημη τελετή τους θυμάμαι

έναν-έναν

που παρακολουθούσαν απ’ την ακτή το θέαμα,

χωρίς κανείς να κουνηθεί απ’ τη θέση του.

Τους θυμάμαι όλους - κι εσένα φυσικά! -

σχεδόν σε στάση προσοχής

που μ’ έβλεπαν απ’ την ακτή

να πνίγομαι.

Κώστας Στεργιόπουλος

Γιάννης Ζελιαναίος

«……..Αγάπη σημαίνει

να στέκεσαι

θλιμμένος και μπλέ

πάνω σ’ ένα απλήρωτο καλοριφέρ

κι όταν αναρωτιέσαι τι στο διάολο

κάνεις εκεί

έρωτας να σημαίνει όλα τ’ άλλα»

αγάπη σημαίνει…

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΤΡΕΜΕΙΣ....

(Damage - 1992)

«Σιγά μην τρέμεις...»

είμαστε των παλαιών ερώτων οι φωνές

όχι αυτών που σου άλλαζαν τη ζωή

και βρισκόσουν ξαφνικά σ’ άλλες κάμαρες

να προσκυνάς άλλα αγάλματα

αλλ’ εκείνων των ερώτων των μικρών

που για μια μόνο στιγμή

σ’ έκαναν να κοιτάς ψηλά

μ’ ουράνια οικειότητα

ενώ κάτι άταχτα μονοκοτυλήδονα

το γελάκι, η ματιά

σ’ έκαναν να ξεχνάς τ’ αειθαλή αγκάθια

του κάκτου χρόνου.

Έρωτα μικρέ της τελευταίας στιγμής

ακουμπά σ’ έναν ώμο φανατικά θνητό

ακουμπά στο κενοτάφιο των ονείρων.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Raymond Radiguet (18/6/1903 – 12/12/923)

Γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη κοντά στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1903. Τον Απρίλιο του 1917 γνωρίζει την Alice, μια νέα κοπέλα παντρεμένη με έναν στρατιώτη, γειτόνισσα των γονιών του. Εκείνος είναι μόνο 14 ετών. Η σχέση αυτή που κράτησε 1 χρόνο θα αποτελέσει και τον πυρήνα για τη νουβέλα του Le diable au corps.

Στα 15 του χρόνια παρατάει τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Μπαίνει στην Παριζιάνικη διανόηση και γνωρίζεται με τους Guillaume Apollinaire, Max Jacob, Erik Satie και Jean Cocteau, ο οποίος θα γίνει ο καλύτερος φίλος και μέντοράς του (σύμφωνα με τα κουτσομπολιά εκείνης της εποχής και εραστής του).

Jean Cocteau, Georges Auric, Raymond Radiguet και John Russell

Ο Cocteau ενθουσιάζεται με την ποίησή του και τον ενθαρρύνει να γράψει και να εκδώσει τα ποιήματά του. Γράφει τη νουβέλα "Le diable au corps" η οποία γνωρίζει αμέσως μεγάλη επιτυχία.

Το 1921 ο Radiguet κάνει μια στροφή στον τρόπο της ζωής του και επιβάλει στον εαυτό του μια εσωτερική πειθαρχία. Ο Cocteau θα πει αργότερα: ‘Για τέσσερις μήνες ο Raymond έγινε πολύ προσεκτικός. Κοιμόταν, ταχτοποιούσε και επανεξέταζε τη ζωή του. Ημουν αρκετά ηλίθιος για να χαίρομαι γι αυτό. Πίστεψα ότι επρόκειτο για νευρική διαταραχή μιας μηχανής που κόβει κρύσταλλο'.

http://www.netcomuk.co.uk/~lenin/Jean_Cocteau_rr.html

Αρχές του 1923 ο Radiguet εκδίδει την πρώτη και πιο γνωστή νουβέλα του Le Diable au corps. Μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν δεκαεξάχρονο νέο και μια σύζυγο στρατιώτη που πολεμά στο μέτωπο. Το βιβλίο του προκάλεσε σκάνδαλο σε μια εποχή που η χώρα είχε ακόμα νωπά τα σημάδια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Οι κριτικοί της εποχής παρότι στην αρχή αντέδρασαν τελικά παραδέχτηκαν την ποιοτική γραφή του.

Η δεύτερη νουβέλα του Le bal du Comte d'Orgel εκδόθηκε ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Ο Radiguet πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου του 1923 σε ηλικία 20 ετών από τυφωειδή πυρετό που απέκτησε σε ένα ταξίδι του με τον Cocteau. Εκτός από τις δύο νουβέλες έγραψε κάποια ποιήματα και ένα θεατρικό έργο. Το 1947 γυρίζεται η ταινία Le diable au corps βασισμένο στη νουβέλα του Radiguet με τους Gérard Philippe και Micheline Presle.

"Raymond Radiguet partage avec Arthur Rimbaud le terrible privilège d’être un phénomène des lettres françaises. "

Jean Cocteau

So now?

the words have come and gone,

I sit ill.

the phone rings, the cats sleep.

Linda vacuums.

I am waiting to live,waiting to die.

I wish I could ring in some bravery.

it's a lousy fixbut the tree outside doesn't know:

I watch it moving with the windin the late afternoon sun.

there's nothing to declare here,

just a waiting.

each faces it alone.

Oh, I was once young,

Oh, I was once unbelievably young!

"So Now?" - Charles Bukowski

Τα τέρατα

(Mademoiselle Solitude_Ekaterina Chausheva)

Τα τέρατα που σας κατοικούν

να τα φροντίζετε

τα τέρατα που σας τυραννούν

να τα αγαπάτε.

------

Όταν κοιμόμαστε

βγαίνουν απ΄ το ανοιχτό μας στόμα

------ μαζεύονται στο σκοτεινό σαλόνι

και μιλούν

μιλούν με τις φωνές των πεθαμένων

τα τέρατα είναι νευρικά

δεν έχουν τρόπους

οι ανάσες τους παλιώνουνε τα πράγματα

το βλέμμα τους γδέρνει αθόρυβα τους τοίχους

ανοίγει πάνω μας έλκη και εγκαύματα.

------

Τα τέρατα

είναι δικά μου , τ΄ αγαπώ,

ωστόσο τα μοιράζομαι με φίλους μου

πρόθυμα τους ταϊζω την καρδιά μου .

------

Καμιά φορά

όταν με φωνάζουν θυμωμένα

γράφω ποιήματα.

Κατερίνα Καριζώνη

Να έχεις πολλά να γράψεις. Να γράφεις λιγα. Δεν είναι η ραθυμία που εισάγει την αντίφαση, αλλά τα επείγοντα.

'Ησυχία' - Γιώργος Βέλτσος

καλή χρονιά

Σε γοήτευε πάντοτε η πολυσημία, οι μεταγγίσεις των

ονείρων σκυμμένος στο παράθυρό σου έβλεπες έξω τον

κόσμο σε μιαν άλλη διάσταση περνούσαν άνθρωποι

άγνωστοι και αλλόφωνοι ίσως να έφταιγε πάλι μια

κάποια δυσλεξία τους περνούσαν γυναίκες ωραίες και

απρόσιτες παραμερίζοντας την ατμοσφαίρα

Η πιο βαθειά πληγή είναι η εξάτμιση των αισθημάτων

Πέρασαν πια οι εποχές

των ερώτων

των γελώτων

και των φώτων

Η απόσχιση - Κλείτος Κύρου

Με κυκλώνει απόψε

standing there - Jason Pfeifer

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά·

θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.

Mε ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.

Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.

Tο παίρνει, το αιωρεί πάνω απ' την πόλη.

Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.

Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,

αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του

Γιώργος Ιωάννου

Oscar Wilde (16/10/1854 – 30/11/1900)

To drift with every passion till my soul

Is a stringed lute on which can winds can play,

Is it for this that I have given away

Mine ancient wisdom and austere control?

Methinks my life is a twice-written scroll

Scrawled over on some boyish holiday

With idle songs for pipe and virelay,

Which do but mar the secret of the whole.

Surely there was a time I might have trod

The sunlit heights, and from life's dissonance

Struck one clear chord to reach the ears of God:

Is that time dead? lo! with a little rod

I did but touch the honey of romance -

And must I lose a soul's inheritance?

Ενδύματα

(χαλκογραφία -Παναγιώτης Τέτσης)

Μέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.

Tα ρούχα τα κυανά. Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Kαι κατόπιν τα κίτρινα. Kαι τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.

Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη. Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ' ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.

Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή - που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.

Όλως διόλου τελειωμένη. Tα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης. Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο. Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Mερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά - άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν.

Κωνσταντίνος Καβάφης

.........

Poètes maudits

Οι ποιητές που ζουν έξω από τα σύνορα (η και ενάντια στα συστήματα) της κοινωνίας. Η ζωή τους - γεμάτη αλκοόλ, ναρκωτικά, βία, ‘ανάρμοστες’ συμπεριφορές, ψυχικές διαταραχές – έχει μικρή διάρκεια. Σχεδόν όλοι τους ‘φεύγουν’ νωρίς…

Πρώτος poète maudit θεωρείται ο François Villon αλλά ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Alfred de Vigny ο οποίος στο δράμα του Stello (1832) αποκαλεί τους ποιητές “la race toujours maudite par les puissants de la terre.”

Άλλοι ‘καταραμένοι ποιητές’ θεωρούνται οι Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Arthur Rimbaud και Lautréamont.

Ο Paul Verlaine εκδίδει το έργο ‘Les poètes maudits’ το 1884, προς τιμήν των: Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé , Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l’Isle-Adam και Pauvre Lelian (Paul Verlain).

Κατά τον Verlaine, Poètes maudits είναι οι ποιητές που αδικήθηκαν από τη μοίρα τους και η προσφορά τους δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή τους. ‘Καταραμένοι’ όμως είναι και γιατί αρνήθηκαν να ενταχθούν στη σύμβαση και επέλεξαν να ζουν στο περιθώριο. Η αντισυμβατική ζωή που ακολούθησαν (ακoλουθούν) τους έφερε πιο κοντά στο θάνατο.

Jugez-en...

Ο πιό λαμπρός, ο πιό τρανός νέος της σκηνής

στα σανίδια κάτω από τις λάμπες βρίσκεται σκοτωμένος.

Δίπλα η μάνα του κλαίγοντας του χαιδεύει τα μαλλιά

Πιο πέρα η αδελφή του ακίνητη κρατά στα χέρια το κεφάλι.

Τα φώτα σβήνουν και μες στο σκοτάδι οι τρεις κινούνται.

Πίσω οι λάμπες της σκηνής

ξεχωρίζουν αυτόν ν' αλλάζει παντελόνι

τη μάνα του να βάφει τα χείλη της

την αδελφή του να ισιώνει τα μαλλιά της.

Νέα σκηνή ετοιμάζεται μπροστά μας.

Γιώργος Χρονάς

"... Oh, Autumn! Autumn!

What is the Spring to me? "

Edna St. Vincent Millay (Feb 22, 1982 - Oct 19, 1950)

(photo by Carl Van Vechten)

edna...

Τα παράθυρα

Balcon A Grasse, Provence - Christian Sommer

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. -

Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία-

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης