Ουτε καταλαβα καλα-καλα πως γυρισα παλι πισω. Σ αυτους τους τρελους ρυθμους που εγω επελεξα για μη σκεφτομαι. Για να περνανε οι μερες και τα χρονια.

το τραγουδι του φετεινου καλοκαιριου

http://rapidshare.de/files/30629776/Interlude_Morrissey_and_Siouxsie_Sioux.mp3.html

summer’s almost gone almost gone yeah, it’s almost gone where will we be when the summer’s gone?

(The Doors)

ανάρρωση

Δεν είναι πια η ίδια. 'Εχασε τη λάμψη της. Τα μικρά πυροτεχνήματα της γοητείας της. Την ικανότητα να είναι η σταρ. Να αρέσει. Να την λατρεύουν. Και να την μισούν. Να κατευθύνει τους πάντες. Να καθορίζει τους κανόνες. Να παίζει με όλους. Και να τους κερδίζει. 'Εχασε τον εαυτό της. Αναρρώνει όμως. Κάποτε θα είναι καλά. Αλλά θα είναι μια άλλη.

Blanche DuBois:

“I can't stand a naked light bulb, any more than I can a rude remark or a vulgar action”

Paula Yates (1960-2000)

Αγγλίδα TV personality, συγγραφέας του Rock Stars in Their Underpants. Φωτογραφήθηκε γυμνή για το Penthouse το 1978 και μετά ασχολήθηκε με τη μουσική δημοσιογραφία γράφοντας στο Record Mirror τη στήλη ‘Natural Blonde’. Εργάστηκε στην τηλεόραση σαν συνπαρουσιάστρια στη μουσική εκπομπή The Tube. Κυρίως ήταν γνωστή σαν η κόρη του παρουσιαστή της τηλεόρασης Jess Yates . H σχέση αλλά και ο γάμος της με τον Bob Geldorf της έδωσε δημοσιότητα αλλά και τρεις κόρες.

Τον αφήνει για τον Michael Hutchence των INXS με τον οποίο κάνει ακόμα μία κόρη (την Tiger Lily). To 1997 o Hutchence βρέθηκε κρεμασμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Sydney. H Paula αρνείται να δεχτεί την αυτοκτονία του και παραφρονεί. Μπαίνει σε ψυχιατρική παρακολούθηση. Συγχρόνως αποδεικνύεται ότι ο Jess Yates δεν είναι ο φυσικός της πατέρας αλλά κάποιος άλλος – και μάλιστα ο τελευταίος καλεσμένος του στο quiz show που παρουσίαζε ο Yates. (με την κορη τους Tiger Lily στην κηδεια)

Μια Κυριακή πρωί μια φίλη της τηλεφωνεί στο σπίτι. Η Tiger Lily απαντά στο τηλέφωνο και της λέει ότι δεν μπορεί να ξυπνήσει τη μαμά της. Η Paula είναι νεκρή πάνω στον εμετό της στο υπνοδωμάτιο. Οι αστυνομικοί βρήκαν ηρωίνη, χάπια και πολλά μικρά μπουκάλια βότκας δίπλα της (…) και αποφάνθηκαν ότι "there was no sign of violence or anything of that nature".

Η επίσημη ανακοίνωση ανέφερε ότι ‘ο θάνατος της Paula Yates “was not a suicide, but a result of 'foolish and incautious' behaviour”.H Paula Yates είχε κάνει απόπειρες αυτοκτονίας τα τελευταία δυο χρόνια πριν πεθάνει και ήταν υπό παρακολούθηση από τους γιατρούς της.

Η Tiger Lily τώρα ζει με τον Bob Geldof και τις ετεροθαλείς αδελφές της.

Beautiful Women...

Dominique Sanda

ποιος την θυμαται στο 1900 του Bertolucci να χορευει εκεινο το καταπληκτικο (προκλητικο) τανγκο με μια κοπελλα;

Taglines απο το Girl, interrupted:

"The crazy thing is, you're not crazy"

"Sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy"

bright we seem

indifferent to everything

pain in our bones and soul

obstacles everywhere

labelled we are as .....

acceptance we need

rage for our fate we feel

photo: Dark Voices by Bradley G. Michael

what have I left out?

"O mother

what have I left out O mother what have I forgotten O mother farewell"

Αλεν Γκίνσμπεργκ.

Ενας από τους κυριότερους εκπροσώπους αυτής της γενιάς beat. Mιλούσε συχνά για την παράνοια της μητέρας του, ομολογώντας ότι ήταν το εισιτήριο της δικής του σωτηρίας. «Με μύησε», είπε ο ίδιος, «στους μυστικούς διαδρόμους της τρέλας και έγινε για μένα ένα εμβόλιο κατά της δικής μου παράνοιας, που με τριγύριζε πάντα, αλλά η μάνα μου με έμαθε να της ξεφεύγω».

Έγραψε γι’αυτήν το λυρικότερο ποίημά του ”Kaddish for Naomi Kinsberg”. Ένας θρήνος για τη ζωή της, τη ψυχική της νόσο αλλά και το θάνατό της.

"Blessed be you Naomi in Hospitals!

Blessed be you Naomi in solitude!

Blessed be your triumph! . . .

Blessed be your last year's loneliness!"

Η Naomi πέρασε 19 χρόνια σε ιδρύματα με ηλεκτροσόκ και λοβοτομή πριν πεθάνει τελικά στο Pilgrim State Hospital το 1956. Ο Allen Ginsberg δεν το ξεπέρασε ποτε…

Haunting Men...

στεγνώνω τα μαλλιά μου στον αέρα

περπατάω περήφανα σαν πριγκίπισσα

είμαι προκλητικά μαυρισμένη

και εντελώς άβαφη

τα μαλλιά μου μάκρυναν πολύ

και

ξάνθυναν πολύ

τα μάτια μου είναι πιο μικρά

και

πιο ανοιχτόχρωμα

περπατάω συνέχεια ξυπόλητη

και

έχω βρώμικες φτέρνες

κάνω ντους με κρύο νερό

και

μετά βγαίνω να στεγνώσω στον αέρα

δεν ακούω τραγούδια

τα τραγουδάω εγώ και δυνατά καμιά φορά

μπαίνω στη θάλασσα με μικρά αποφασιστικά βήματα

και

μέσα στο νερό κάνω χορευτικές φιγούρες

ο ήλιος με καίει

και

ανατριχιάζω

πίνω παγωμένο τσάι

και

τρώω σύκα

πλένω πιάτα

και

ποτήρια

συνέχεια (μ αρέσει το δροσερό νερό στα χέρια μου)

δεν με στεναχωρεί τίποτα

δεν με χαροποιεί τίποτα

είμαι ελεύθερη

και

ευτυχισμένη

Edna St Vincent Millay (1892-1950)

H πρώτη γυναίκα που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το ποιητικό της έργο. Αντικομφορμίστρια, ανεξάρτητη, ακτιβίστρια, δυναμική. Κάπνιζε ακόμη και όταν ο νόμος το απαγόρευε στις γυναίκες. Μιλούσε ανοιχτά για τους ανοιχτούς ορίζοντες της σεξουαλικότητας της, που απευθυνόταν και στα δύο φύλλα. Συνελήφθη στη διαδήλωση κατά της εκτέλεσης των αναρχικών Sacco and Vanzetti. "Υπάρχουν δύο υπέροχα πράγματα στις ΗΠΑ" είχε πει ο Thomas Hardy. "Οι ουρανοξύστες και η ποίηση της Millay".

"My candle burns at both ends;

it will not last the night;

But, ah, my foes, and oh, my friends-

It gives a lovely light" (First Fig - A Few Figs From Thistles, 1921)

Ο πατέρας της μανιώδης παίκτης του πόκερ, εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν η Edna ήταν 8 χρονών. Η μητέρα της ζήτησε διαζύγιο και μετακόμισε με τις τρεις κόρες της σε ένα σπίτι στη πιο φτωχική συνοικία της πόλης. Η ίδια έστρεψε τα κορίτσια της από νωρίς στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Ενθάρρυνε την Edna να γράψει ποίηση – το πρώτο της ποίημα το έγραψε στα 5 της.

Το 1922 το θεατρικό της έργο "The Harp Weaver" -αφιερωμένο στη μητέρα της - κερδίζει το βραβείο Πούλιτζερ. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της αρχίζει να έχει σχέσεις με γυναίκες. Στη ποιητική της συλλογή "A few Figs from Thistles" προβάλλει τη γυναικεία ομοφυλοφιλία σαν δικαίωμα της κάθε γυναίκας στον έρωτα.

Μετά τις σπουδές της αρχίζει να έχει ερωτικές σχέσεις και με άνδρες. Ο πρώτος της εραστής (Floyd Dell) γράφει στα απομνημονεύματά του ότι θεωρούσε χρέος του να την ‘απαλλάξει’ από την ομοφυλοφιλία. Της έκανε πρόταση γάμου την οποία εκείνη αρνήθηκε. (Σύμφωνα με τον Eastman) σε ένα κοκτέιλ πάρτυ έπιασε συζήτηση με έναν ψυχολόγο για τους πονοκεφάλους που την βασάνιζαν.

Εκείνος άφησε να υπονοηθεί ότι μπορεί να σχετίζονται με τις ερωτικές της επιλογές και τότε εκείνη του απάντησε "Φυσικά και είμαι ομοφυλόφιλη. Όπως και ετεροφυλόφιλη. Αλλά αυτό τι σχέση έχει με τον πονοκέφαλο μου;"

Συνδέεται με προοδευτικούς καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφους και ακτιβιστές. Παντρεύεται τον Eugen Jan Boissevain, έναν εισαγωγέα καφέ, ο οποίος παρατά την επιχείρηση του για να αφοσιωθεί στην Edna. Υπέρμαχος του φεμινισμού συμφώνησε μαζί της σε έναν ανοιχτό γάμο. Η ίδια έλεγε για τη σχέση τους ‘ζούμε σαν δυο εργένηδες’. Η κοινή τους ζωή δεν διαταράχτηκε ούτε όταν η Edna πηγαίνει στο Παρίσι για να συναντήσει τον εραστή της George Dillon (σχέση από την οποία εμπνεύστηκε το ‘Fatal Interview’ την πιο γνωστή ερωτική της συλλογή από 52 σονέτα η οποία πούλησε 50,000 αντίτυπα σε ένα μήνα. Το πάθος της για τα ναρκωτικά και το ποτό την οδηγούν σε νευρικό κλονισμό και εμμονές ότι το ποιητικό της έργο δεν αξίζει. Ο σύζυγος της πεθαίνει από καρκίνο και ένα χρόνο αργότερα το 1950 πεθαίνει μόνη στο σπίτι πέφτοντας από τις σκάλες και σπάζοντας τον αυχένα της. When reeds are dead and a straw to thatch the marshes,

And feathered pampas-grass rides into the wind

Like aged warriors westward, tragic, thinned

Of half their tribe, and over the flattened rushes,

Stripped of its secret, open, stark and bleak,

Blackens afar the half-forgotten creek,

Then leans on me the weight of the year, and crushes

My heart. I know that Beauty must ail and die,

And will be born again,--but ah, to see

Beauty stiffened, staring up at the sky!

Oh, Autumn! Autumn!--

What is the Spring to me?

(The Death of Autumn 1921)

Sergei Esenin (1895-1925)

« Ι will not weep, regret or scold ...»

Όταν ήταν 8 χρονών ο θείος του που κυνηγούσε πάπιες του ζητούσε να κολυμπά στη λίμνη και να μαζεύει τις νεκρές πάπιες και να του τις φέρνει. Στα 9 άρχισε να γράφει ποίηση.

Don't waken the dream that is dying,

Don't stir the aim that has failed.

Life brought me too early to trial;

The loss, the defeat - what availed?

Ιδρυτής του Imaginism, ποιητικού κινήματος στη Ρωσία μαζί με τους Anatoly Mariengof, Vadim Ahershenevich, και Riurik Ivnev.

Είπε: "Just realize what a great thing Imaginism is! Words have become used up, like old coins, they have lost their primordial poetic power. We cannot create new words. Neologism and trans-sense language are nonsense. But we have found a means to revive dead words, expressing them in dazzling poetic images. This is what we Imaginists have created. We are the inventors of the new."

Στην Αμερική είναι γνωστός σαν σύζυγος της Isadora Dunkan – την οποία παντρεύτηκε για πολύ λίγο καιρό και με την οποία ταξίδεψε και σιχάθηκε την Αμερική.

Κατάθλιψη, αλκοόλ. Το 1922 έγραψε "It's prostitutes I read my poems to, / Bandits I toast in burning alcohol." Το αγαπημένο του καφέ ήταν το "Pegasus Stall", το σημείο συνάντησης των Imaginists ποιητών. Γύρισε πίσω στη Ρωσία, παντρεύτηκε την Sofia Tolstaya (εγγονή του Tolstoy). Αλκοόλ, μανία, παραισθήσεις… Μπήκε σε κλινική. Έφυγε ξαφνικά λίγο μετά και νοίκιασε ένα δωμάτιο στο Hotel d’ Angleterre στο Leningrad. Κρεμάστηκε στο δωμάτιό του αφού προηγουμένως με το αίμα του έγραψε:

"Good-bye, my friend, good-bye.

My dear one, you are in my breast.

predestined parting

Promises a meeting ahead.

Good-bye, my friend, without hand, without word

No sorrow and no sadness in the brow.

In this life, dying is nothing new,

But living, of course, isn't novel either."

.............ο Μaxim Gorky δάκρυζε όταν του διάβαζε τα ποιήματά του

Όχι ταπεινωμένος

Όχι

Μ' αυτούς που δεν σε νιώθουν

Μα πάντα

Τραντάζοντας τα πρόσωπά τους

Μ' ένα γέλιο Εκγρήγορσης

Τίτος Πατρίκιος

(συνειρμος: στο μυαλο μου κολλησε απο το πρωι μια απο τις αγαπημενες μου λεξεις. 'Ηττα'. Ολη μερα τη σκεφτομαι. Ο Πατρίκιος είναι ένας από τους αγαπημένους ποιητές της γενιάς της ήττας. Κι αυτό, πολύ αγαπημένο μου ποίημα)

Beautiful Women...

'Ελλη Λαμπέτη

Frida Kahlo (1907-1954)

El abrazo amoroso

"I paint self-portraits because I am so often alone, because I am the person I know best"

Photo - 1930 - by Manuel Alvarez Bravo

Haunting Men...

Steve Mc Queen

ετσι ξεκινησε αυτο το καλοκαιρι...

Μ' αυτο το τραγουδι. "Interlude" - o Morrissey ντουέτο με την Siouxsie Sioux. Η φωνή αυτής της γυναίκας με μαγεύει. Δυνατα. Πολλες φορες... Το απολυτο ντουετο. Η απολυτη απελπισια... Αυτα. Τα αλλα ειναι δικα μου και δεν ξερω τι να τα κανω...

edito του Φωτη Γεωργελε στην Athens Voice - 27/07/2006

Μερικές ερωτήσεις (στον εαυτό σου) που θα τις απαντήσεις αυτό το καλοκαίρι

*Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις μόνος;

*Μπορούμε να συνεχίζουμε αν ο δρόμος είναι αδιέξοδο;

*Σου 'χει πει ποτέ κάποιος μαθαίνω τις γεύσεις στα χείλη σου;

*Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι;

*Το ξέρεις πια πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο;

*Ξέρει κανείς πώς κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμάσαι;

*Ξέρεις να επιδιορθώνεις ραγισμένες καρδιές;

*Να επισκευάζεις ζωές;

*Σημειώνεις με μολύβι φράσεις στα βιβλία που διαβάζεις;

*Βουρκώνεις ξαφνικά χωρίς να ξέρεις το λόγο;

*Αν πρέπει να διαλέξεις προτιμάς ν' αγαπάς παρά να αγαπιέσαι;

*Βρίσκεις στις τσέπες σου χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα; Δεν τα παίρνεις ποτέ;

*Ακούς μουσική με ακουστικά;

*Καπνίζεις τα τσιγάρα μέχρι το φίλτρο;

*Πέρασες ποτέ μια νύχτα μ' ανοιχτά τα μάτια ακούγοντας μια αναπνοή δίπλα σου κι ωστόσο μακριά σου;

*Σου 'πε ποτέ κάποια κάνε με ό,τι θες;

*Ξυπνάς ιδρωμένος τη νύχτα;

*Αναρωτιέσαι αν αυτό ήταν εφιάλτης; Μήπως ήταν η ζωή σου;

*Μένεις ώρα με ανοιχτή την πόρτα του ψυγείου κοιτάζοντας το φως χωρίς να ξέρεις τι ψάχνεις; / *Βλέπεις πολύ ώρα τηλεόραση χωρίς να θυμάσαι τι έβλεπες;

*Μιλάς μόνος σου στον εαυτό σου σταματημένος στα φανάρια; Ο εαυτός σου σου απαντάει;

*Σου κορνάρουν οι πίσω όταν ανάβει το πράσινο;

*Ξέρεις πού θες να πας διακοπές αλλά δεν ξέρεις με ποιον;

*Την ώρα που τελειώνεις, φωνάζεις μέσα σου σιωπηλά το όνομα ενός άλλου;

*Στις διακοπές μήπως δεν ξέρεις τι να διακόψεις;

*Σου συμβαίνει συχνά να ξεχνάς ονόματα;

*Λες μωρό μου ή μωρό;

*Πότε ήταν η τελευταία φορά που συμμετείχες ολόψυχα σε κάτι που ήσουν παρών;

*Σου 'χει πει ποτέ κάποιος, είσαι φτιαγμένη για μένα;

*Στα γεμάτα λεωφορεία αφήνεις καμιά φορά να σε αγγίζουν;

*Ντρέπεσαι να πεις σ' αγαπώ;

*Όταν χωρίζεις νιώθεις μια οδυνηρή επιθυμία να τον ξαναδείς;

*Στις παρέες νιώθεις ξένος;

*Έχεις κάνει ποτέ κακό στον εαυτό σου;

*Σ' αρέσει να κοιτάζεις;

*Θέλεις να δεις περισσότερα;

*Νιώθεις συχνά σαν να θέλεις να φωνάξεις βοήθεια;

*Χωρίς να ξέρεις πώς;

*Έχει μείνει μια ελπίδα, υπάρχει ακόμα ένα όνειρο στην καρδιά σου;

*Υπάρχει εισιτήριο για εκεί που θέλεις να φτάσεις; /

*Υπάρχει κάτι για το οποίο να είσαι εντελώς σίγουρος

*Έχεις κάνει μια ευχή σήμερα;

*Ξέρεις τις ερωτήσεις μα δεν θες να τις απαντήσεις;

*Πώς θα ξέρεις αν ούτε καν προσπαθήσεις;

Beautiful Women...

Jacqueline Bisset

μια γουλιά βότκα

Ερχόταν κάθε μέρα στο καφέ και σχεδόν είχε γίνει ένα με τα τραπέζια, τις καρέκλες και τον γενικότερο διάκοσμο. Δεν θυμόταν κανείς πότε πρωτομπήκε και ποιος τον σερβίρισε για πρώτη φορά. Όσες φορές το συζήτησαν μεταξύ τους δεν έβγαζαν άκρη. Ήταν σαν να τον βρήκαν εκεί πριν πιάσουν δουλειά. Σαρανταπεντάρης πατημένα, με λίγα γκρίζα μαλλιά, έντονο πράσινο βλέμμα, ωραίος άντρας περασμένης εποχής. Το είχαν σχολιάσει αυτό. ‘Κάποτε θα έκαιγε καρδιές’. Τώρα τους φαινόταν κουρασμένος. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, οι αυλακιές ανάμεσα στα φρύδια και η μελαγχολική φορά των χειλιών του πρόδιδαν κακής ποιότητας ζωή και ίσως βασανισμένη. Η ώρα του ήταν συγκεκριμένη. Έντεκα- έντεκα και μισή έμπαινε στο καφέ με την παλιωμένη δερμάτινη τσάντα του, τα σκούρα ρούχα και ένα αγχωμένο ένοχο ύφος το οποίο τον συντρόφευε μέχρι να βρει ένα τραπέζι ελεύθερο που να του άρεσε – να τον καλούσε – και να καθίσει. Κάποτε ένας από τους σερβιτόρους – ο Κωστής – τον ρώτησε αν θέλει κάποιο συγκεκριμένο τραπέζι να του το κρατάει μέχρι να έρθει αλλά εκείνος χαμογέλασε και του απάντησε με την χαρακτηριστική του ευγένεια ‘είμαι καλά σε όποιο τραπέζι και να καθίσω. Απλώς καμιά φορά ψάχνω το πιο φιλόξενο’. Μόλις έμπαινε η Ρία του έφερνε ένα παγωμένο ποτήρι νερό – έτσι ήταν το καλωσόρισμα όχι μόνο σ εκείνον αλλά σε όλους τους πελάτες. Εκείνος της χαμογελούσε και άνοιγε τη τσάντα του. Έβγαζε με αργές κινήσεις τα γυαλιά του, τα τσιγάρα και τον αναπτήρα, ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο και ένα μολύβι. Άφηνε την τσάντα στη διπλανή καρέκλα και ταχτοποιούσε τα αντικείμενα του αυτά αλλά και το σταχτοδοχείο και τον κατάλογο με μία ευλαβική σειρά. Ο κατάλογος στο κέντρο στο ψηλότερο σημείο του τραπεζιού, το σταχτοδοχείο στα δεξιά του στην άκρη του τραπεζιού, δίπλα τα τσιγάρα και πάνω τους ο αναπτήρας, το σημειωματάριο με το μολύβι μέσα ανάμεσα στον κατάλογο και τα τσιγάρα και τα γυαλιά στα χέρια του. Ο σερβιτόρος περνούσε από δίπλα του χωρίς να πάρει παραγγελία. Ούτε να τον ενοχλήσει. Μόλις εκείνος αισθανόταν ότι όλα είναι ταχτοποιημένα κοιτούσε το παιδί πίσω από τη μπάρα στα μάτια για να τραβήξει την προσοχή του. Συνηθισμένος εκείνος τον κοιτούσε με ένα ψεύτικο ενδιαφέρον με τα μάτια να τον ρωτάνε βουβά ‘τι θα πάρετε;΄και τότε εκείνος του ψιθύριζε με τα χείλη ‘τον καφέ μου. Λίγη ζάχαρη’. Με το πρώτο τσιγάρο περίμενε τον καφέ και ‘έστηνε το σκηνικό’. Άλλες φορές έγραφε κατευθείαν στο μικρό σημειωματάριο το οποίο κρατούσε ανοιχτό με το αριστερό χέρι που κρατούσε το τσιγάρο – άλλες φορές άνοιγε το βιβλίο του – αν ήταν καινούργιο χάζευε αρκετή ώρα το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο, τις πρώτες σελίδες – αν ήταν αρχινισμένο κατευθείαν στη σελίδα που ένας σελιδοδείκτης του έδειχνε. Ο καφές έφτανε και τότε μόνο σήκωνε ένα ευγνώμον βλέμμα για τον σερβιτόρο. Γουλιές μικρές, κοφτές, διάβασμα, κλείσιμο του βιβλίου, τσιγάρο, πάλι διάβασμα, χαμόγελα, το βλέμμα να πλανάται στα διπλανά τραπέζια, κάποια σημείωση στο περιθώριο – πάντα με το μολύβι. Μετά την τελευταία γουλιά του καφέ, έπινε νερό μέχρι τη μέση του ποτηριού και άφηνε τα γυαλιά του στο τραπέζι. Ένα διάλειμμα μπορεί να πει κανείς ότι ήταν αυτό μιας και κρατούσε περισσότερο από δύο λεπτά. Σ αυτό το διάστημα τα μάτια του πάλι πλανιόντουσαν στα δίπλα τραπέζια, κάποιες φορές και σε αυτούς που έμπαιναν η έφευγαν και έδειχναν να μπαίνουν μέσα στις μικρές μικρές λεπτομέρειες του σώματος τους (του εντός τους;) σαν μια ανάγκη να ξεκουραστούν. Και πάλι το ίδιο βλέμμα στο παιδί πίσω από τη μπάρα. Μόνο που αυτή τη φορά ήξερε και ήθελε μόνο την επιβεβαίωση του πελάτη του. ‘το συνηθισμένο’ κι εκείνος χαμογελαστά (ένοχα;) του κουνούσε το κεφάλι καταφατικά. Και αμέσως ‘ξέρεις... δυνατό..’ Έτσι ερχόταν και η βότκα με ένα κομμάτι πάγο, διπλή, δυνατή και παγωμένη. Κι εκείνη η πρώτη της γουλιά κατέβαινε βάλσαμο στο μέσα του και ίσως αυτό το χαμόγελο – που σε άλλους φαινόταν σε άλλους όχι – ήταν και το πιο όμορφο. Λέω ότι σε άλλους φαινόταν και σε άλλους όχι γιατί κι αυτό το είχαν συζητήσει μεταξύ τους. ‘Ρε παιδιά, είναι σαν να θέλει να πιεί βότκα και απλώς για να μην καρφωθεί ζητάει πρώτα τον καφέ. Γι αυτό όταν πίνει τη βότκα του χαμογελάει..’ – ‘Δεν χαμογελάει χαζέ. Το αλκοόλ τον καίει στο λαιμό και κάνει μια γκριμάτσα που μοιάζει με χαμόγελο. Αυτό είναι’. Κανείς πάντως δεν μπορούσε να πει με σιγουριά... Και ήταν σ αυτό το σημείο που άνοιγε το σημειωματάριο και έγραφε σαν τρελός. Κι έβγαζε κι ένα μεγαλύτερο σημειωματάριο από την τσάντα και το’βαζε στα δεξιά του μικρότερου. Αντέγραφε, έγραφε, έσβηνε με ένα πρόσωπο που ρυτίδες πια δεν είχε, με ξαναμμένα μάγουλα και μάτια που έλαμπαν σαν σε πυρετό. Αυτό κρατούσε γύρω στις δύο ώρες, πάντα με το ποτήρι τη βότκα δίπλα του, γεμάτο όμως. Γεμάτο πλην μιας γουλιάς. Της πρώτης... Εκείνη την Τρίτη στα μέσα του Μάη το καφέ είχε μια περίεργη ησυχία σχεδόν ανησυχητική. Οι πελάτες ήταν μόνο ένα ζευγάρι στο τραπέζι πίσω από την κολώνα και οι σερβιτόροι μαθημένοι να τρέχουν τέτοια ώρα να προλάβουν, μιλούσαν μεταξύ τους, όρθιοι πάντα κοντά στη μπάρα με έναν έκδηλο εκνευρισμό. Κάποιος σκέφτηκε ότι όλα τα τραπέζια είναι άδεια και ο συνήθης θαμώνας τους θα μπορούσε να καθίσει όπου ήθελε. Εκείνη τη μέρα δεν ήρθε. Όταν σε λίγο άρχισε πάλι η πολύ δουλειά κανείς δεν το σκέφτηκε. Στα μέσα Ιουνίου – ήδη είχε αρχίσει να αραιώνει ο κόσμος και να προτιμά τα καλοκαιρινά καφέ – ένας νεαρός με γυαλιά μπήκε στο καφέ. Κάτι ψιθύρισε στη σερβιτόρα που πήγε να τον εξυπηρετήσει κι εκείνη κοίταξε τους άλλους και κάτι του απάντησε. Σηκώθηκε και πήγε μαζί της να τους βρει. Τους συστήθηκε με το όνομά του και τους είπε ότι εκπροσωπεί ένα λογοτεχνικό περιοδικό και ήθελε να συζητήσει κάτι μαζί τους. Η ανύπαρκτη σχεδόν πελατεία αλλά και η έμφυτη περιέργεια τους του άνοιξαν αμέσως την πόρτα. Τους μίλησε για ένα έγκλημα, πριν ένα μήνα, στο σπίτι του στα Πατήσια, έγκλημα πάθους ή σεξουαλικό – λεγόταν ότι ο αποθανών ήταν ομοφυλόφιλος με ενεργή ερωτική ζωή, ψωνιζόταν στις πλατείες, πολλές φορές ντυνόταν γυναίκα – δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε – και εκείνος τώρα ήταν εκεί γιατί έμαθε από έγκυρη πηγή ότι σύχναζε στο συγκεκριμένο καφέ και μάλιστα σ αυτό έγραψε το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο ‘αγωνίες’ που πήρε βραβείο από την Ένωση Λογοτεχνών. Κι αυτός τώρα έχει αναλάβει ένα αφιέρωμα – ό,τι μπορεί να μάθει γι αυτή του τη συνήθεια. Τους έδειξε φωτογραφίες. ‘Αυτός είναι. Τον θυμάστε;” Τους είπε ότι του ανέθεσε αυτή τη μικρή έρευνα ο εκδότης του που ήταν και προσωπικός του φίλος. Θέλει να μάθει, να του πουν ότι γνώριζαν. Πόσο συχνά ερχόταν, ποιές ήταν οι συνήθειές του, γνώριζε κανέναν εκεί, συναντούσε κάποιον, τι καφέ έπινε, τι ώρες πήγαινε, τι τους έλεγε.... Χείμαρρος οι ερωτήσεις του, τους κοίταζε όλους έναν-έναν, απευθυνόταν σε όλους. Τον κοίταζαν μισοχαζεμένοι. Άλλοι κάτι κατάλαβαν, άλλοι όχι. Όλοι όμως αναγνώρισαν στις φωτογραφίες τον θαμώνα τους. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και συμφώνησαν μυστικά. ‘Δεν τον θυμόμαστε’ είπε ο πιο θαρρεμένος. ‘Eίσαι σίγουρος ότι ερχόταν εδώ; Δεν τον έχουμε δει ποτέ. Ίσως στο άλλο μαγαζί που είναι πιο κάτω. Ρώτα κι εκεί’. Όταν έφυγε ο νεαρός με τα γυαλιά γύρισαν στο πόστο τους και δεν είπαν κουβέντα. Ούτε το συζήτησαν ποτέ.

Lupe Velez (Maria Guadalupe Villalobos Velez) 1908-1944

Μεξικάνα ηθοποιός με μικρή καριέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Ο πατέρας της αξιωματικός του μεξικάνικου στρατού και η μητέρα της τραγουδίστρια της όπερας (και πόρνη). Οι 50 ταινίες στις οποίες συμμετείχε δεν την έκαναν ποτέ τη σταρ που η ίδια ονειρευόταν. Παντρεύτηκε τον Johny Weissmuller με τον οποίο έζησε 5 πολύ έντονα χρόνια. Ερωτεύτηκε τον Gary Cooper ο οποίος δεν θέλησε ποτέ να την παντρευτεί. Η καθοριστική σχέση στη ζωή της ήταν με τον ηθοποιό Harald Maresch. Όταν έμεινε έγκυος και του ζήτησε να χωρίσει εκείνος αρνήθηκε. Η καθολική της συνείδηση δεν της επέτρεπε να κάνει έκτρωση. Αυτοκτόνησε με βαρβιτουρικά. Ηταν 36 ετών. Το σημείωμα που άφησε απευθυνόταν στον Maresch: "To Harald, may God forgive you and forgive me too but I prefer to take my life away and our baby's before I bring him with shame or killing him, Lupe." Το κοινό δεν συγχώρεσε ποτέ τον Maresch του οποίου η καριέρα έληξε άδοξα.

beautiful women...

Marianne Faithful

(φωτογραφία της Κλειως Λιάκη)

ετσι νιωθω τωρα.

σαν πορτα κλειστη.

μια γαλαζια πορτα

κλειστη.

Jean Zenet

"Ο έρωτας στήνει τις χειρότερες παγίδες. Τις λιγότερο ευπρεπείς. Τις πιο απίθανες.Δεν έχει τύχει μήπως δύο πλάσματα ν΄ αγαπηθούν ως το αιματοκύλισμα;"

"Η Παναγία των Λουλουδιών" 1942

Ερωτεύτηκε τον εικοσάχρονο μουσουλμάνο ακροβάτη Αμπντάλα Μπεντάγκα μέχρι τρέλας. Πλήρωσε τους καλύτερους εκπαιδευτές της εποχής και ο ίδιος ανέλαβε τη σκηνοθεσία του σόου τους πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Ο Αμπντάλα τραυματίζεται σοβαρά, τσακώνονται και ο Ζενέ των παρατάει. Εκείνος αυτοκτονεί και ο Ζενέ πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Καταστρέψει όλα του τα χειρόγραφα και ανακοινώνει σε όλους τους φίλους του ότι δεν θα ξαναγράψει ποτέ. Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Πεθαίνει μόνος 19 χρόνια μετά, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι.

F-T...

'It is as if my life were magically run by two electric currents:

joyous positive and despairing negative

-- which ever is running at the moment dominates my life, floods it.

I am now flooded with despair, almost hysteria,

as if I were smothering.

As if a great muscular owl were sitting on my chest, its talons clenching & constricting my heart’.

Sylvia Plath

Joan Vollmer

Γλυκιά, θηλυκή, ντυνόταν μεταξωτά ρούχα και τύλιγε το κεφάλι της με μικροσκοπικές μπαντάνες. Στο σπίτι της που μοιραζόταν με την Edie Parker (μετέπειτα σύζυγο του Jack Kerouak) σύχναζαν οι πρώτοι εκφραστές του beat - ο Kerouak, o Ginsberg, o Burroughs. Στον τελευταίο βρήκε έναν τέλειο πνευματικό φίλο με τον οποίο συζητούσε μέχρι το ξημέρωμα. Η σχέση αυτή στηρίχτηκε από τον Ginsberg, ο οποίος θαύμαζε τον Burroughs και πίστευε ότι η Joan ήταν το τέλειο συμπλήρωμά του. Ένα χρόνο αργότερα βρίσκεται έγκλειστη στο Bellevue Hospital με σοβαρές ψυχώσεις σαν αποτέλεσμα της χρήσης αμφεταμινών . Ο Burroughs κατηγορείται για την έκδοση των πλαστών συνταγών. Ξεφεύγοντας από την επιτήρηση που του επιβλήθηκε σπεύδει να την βγάλει από το νοσοκομείο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Joan αυτοαποκαλείται ‘Μrs Burroughs’…

H Jane σκοτώνεται από μια και μόνη σφαίρα το 1951 όταν ο Burroughs - μεθυσμένος - προσπαθεί να πετύχει το ποτήρι με τον νερό που εκείνη έχει καταφέρει να ισορροπήσει στο κεφάλι της. Ήταν 27 χρονών.

To 1955 o Allen Ginsberg γράφει για την Joan: A drunken night in my house with a boy, San Francisco: I lay asleep. darkness:

I went back to Mexico City

and saw Joan Burroughs leaning

forward in a garden chair, arms

on her knees. She studied me with

clear eyes and downcast smile, her

face restored to a fine beauty

tequila and salt had made strange

before the bullet in her brow.

We talked of life since then.

Well, what's Burroughs doing now?

Bill on Earth, he's in North Africa.

Oh, and Kerouac still junps

with the same beat genius as before,

notebooks filled with Buddha.

I hope he makes it, she laughed.

Is Huncke still in the can? No,

last time I saw him on Times Square.

And how is Kenney? Married, drunk

ad golden in the East. You? New

loves in the West--

Then I knew

she was a dream: and questioned her

--Joan, what kind of knowledge have

the dead? can you still love

your mortal acquaintances?

What do you remember of us?

She faded in front of me--The next instant

I saw her rain-stained tombstone

rear an illegible epitaph

under the gnarled branch of a small

tree in the wild grass

of an unvisited garden in Mexico.

Diane Arbus (1923-1971)

Aμερικάνα ρωσο-πολωνικής καταγωγής φωτογράφος. Αγαπημένο της θέμα οι freaks. Άνθρωποι που είτε εκ γενετής είτε από επιλογή αποκλίνουν από το ‘φυσιολογικό’. Ερμαφρόδιτοι, νάνοι, τραβεστί, καθυστερημένοι, τρελοί, εκκεντρικοί, περιθωριακοί… «Οι freaks ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που φωτογράφισα και το έβρισκα συναρπαστικό. Τους λάτρευα. Και ακόμα λατρεύω μερικούς από αυτούς. Δεν εννοώ ακριβώς ότι είναι οι καλύτεροί μου φίλοι, αλλά με κάνουν να αισθάνομαι ένα κράμα από ντροπή και δέος. Έχουν μια μυθική διάσταση. Όπως ένα πρόσωπο σε ένα παραμύθι που σε σταματάει και σού ζητάει να απαντήσεις σε ένα αίνιγμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε όλη τους τη ζωή με το φόβο μήπως τούς συμβεί κάποια τραυματική εμπειρία. Οι freaks γεννήθηκαν με το τραύμα τους. Έχουν περάσει πια τις εξετάσεις τής ζωής. Είναι αριστοκράτες». double self portrait

Μεγάλωσε σε διάφορα αριστοκρατικά σπίτια κοντά στο Central Park και πήγε στα καλύτερα σχολεία. Εξαιρετικά ευφυής αλλά εσωστρεφής και μοναχική. Δεκατεσσάρων χρονών ερωτεύτηκε τρελά τον υπάλληλο του πατέρα της Allan Arbus και τον παντρεύεται στα 18. Χωρίζουν μετά από 20 χρόνια κοινής ζωής. Το διαζύγιο αυτό τη στοιχειώνει μέχρι το τέλος της ζωής της.

self portrait Το 1967 θα πάρει μέρος μαζί με τον Lee Friedlander και τονGarry Winogrand στη σημαντική έκθεση με τίτλο “New Documents” η οποία αποτέλεσε ίσως και τον σημαντικότερο σταθμό στην αμερικάνικη φωτογραφία. Οι φωτογραφίες των τριών αυτών φωτογράφων, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, θα γίνουν γνωστές ως «κοινωνικό τοπίο» ή «νέο documentary”και θα επηρεάσουν πολύ τούς σύγχρονους και νεότερους φωτογράφους.

Mia Farrow

Αυτοκτόνησε τον Ιούλιο του 1971 παίρνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών και κόβοντας της φλέβες της.

"O θανατος θα πλησιασει αθορυβα και θα εχει τριανταφυλλα μεσα στο στομα του" - C.B.

Charles Bukowski (ο λατρεμένος της αθώας εφηβείας μου)

Κλαμπ Κόλαση (1942)

το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία.

στο διάολο και το φαγητό,

στο διάολο και το νοίκι

το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση για όλα

κι αν μπορούσες

να έχεις

δύο ή τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα

τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία.

κατάντησε να μας γίνει συνήθεια, τρόπος ζωής. πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το

επόμενο μπουκάλι;

μας έκανε επινοητικούς,

πονηρούς,

τολμηρούς.

κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες

και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες

ή

και για καμιά βδομάδα ακόμη.

το μόνο που θέλαμε να κάνουμε

ήταν να καθόμαστε ένα γύρο

και

να συζητάμε για βιβλία και λογοτεχνία

και

να βάζουμε στα ποτήρια μας κι άλλο κρασί.

ήταν το μόνο πράγμα

που είχε κάποιο νόημα για μας.

είχαμε, βέβαια, και τις περιπέτειές μας:

τρελές φιλενάδες,

καβγάδες,

τις απελπισμένες σπιτονοικοκυρές,

την αστυνομία.

προκόψαμε

με το ποτό

και

με την τρέλα

και

με τη συζήτηση.

όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν κάρτα

εμείς συχνά δεν ξέραμε καν ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν.

είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία,

όλοι νέοι,

και διαρκώς

άλλαζε έτσι

που

κάποια μέλη

απλώς εξαφανίζονταν,

άλλοι επιστρατεύονταν,

μερικοί σκοτώθηκαν

στον πόλεμο

μα

συνεχώς

νέοι

οπαδοί

κατέφθαναν.

ήταν το Κλαμπ

από την Κόλαση

κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού Συμβουλίου.

* * *

τώρα πίνω μόνος

μες στο ήσυχο

δωμάτιό μου

στο δεύτερο πάτωμα

που βλέπει το λιμάνι

του San Pedro .

είμαι άραγε εγώ

ο τελευταίος

των τελευταίων;

αρχαία φαντάσματα

αιωρούνται

μέσα

και

έξω απ' αυτό το δωμάτιο.

μόλις που μισοθυμάμαι

τα πρόσωπά τους.

με κοιτάζουν,

οι γλώσσες τους

κρέμονται έξω.

σηκώνω

το ποτήρι μου

προς το μέρος τους.

παίρνω ένα πούρο,

το κολλάω

στη φλόγα

του αναπτήρα μου.

ρουφάω βαθιά και

να μια λάμψη γαλάζιου καπνού

καθώς

στο λιμάνι

ένα πλοίο

βαράει

τη σειρήνα του.

μοιάζουν όλα

με μια καλή παράσταση,

καθώς

αναρωτιέμαι πάλι:

τι

γυρεύω

εγώ

εδώ;

Dora Markovitch (Maar) (22/11/1907–16/7/1997)

"Silence" photo by Dora Maar (1936)

Γαλλίδα φωτογράφος και ζωγράφος. Γεννημένη από Γιουγκοσλάβο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, μεγάλωσε στην Αργεντινή. Ερωμένη του Georges Bataille και φίλη των υπερρεαλιστών.

Ο Picasso την γνώρισε τον Ιανουάριο του 1936 στην ταράτσα του καφέ Les Deux Magots" στο Saint-Germain- des Pres. Την είδε να καρφώνει έναν σουγιά ανάμεσα στα δάχτυλα της παλάμης της πάνω στο τραπέζι. Εκείνος γοητεύεται. Το αίμα συνεχίζει να τρέχει. Εκείνη δεν πτοείται. Προσπαθεί να την σταματήσει. Η Maar του απαντά στα ισπανικά «ε! αυτό πάει πολύ!». Πριν χωρίσουν ο Picasso ζητά τα γάντια της σαν ενθύμιο. Έμειναν μαζί 9 χρόνια – μέχρι και τη στιγμή που ο Picasso ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα στα εγκαίνια δικής της έκθεσης ζωγραφικής. Βυθίζεται στη κατάθλιψη και μπαίνει εσώκλειστη στην κλινική της Αγίας Άννας και αργότερα σε ιδιωτική κλινική. Έφυγε από τη ζωή στα 90 της στο διαμέρισμά της στο Παρίσι αφήνοντας μια άγνωστη συλλογή έργων του Picasso και προσωπικά αντικείμενα – που είχε αρνηθεί να πουλήσει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της.

http://www.whom.co.uk/dora/doramaar.htm

F-T...

Anne Sexton (1928 - 1974)

“….leaving the page of the book carelessly open

something unsaid

the phone off the hookand the love

whatever it was, an infection”

(από το “Wanting to Die” – Συλλογή Complete Poems)

χερια...

Georgia O' Keeffe τα χέρια της πηγή έμπνευσης για τον φωτογράφο Alfred Stieglitz (φωτογραφίες 1928-1930)

αρχισε (και για μενα) αυτο το καλοκαιρι...

(φωτο Κλειω Λιακη)